XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

- Adibide gisa edo, adibideak jarri nahi direnean.

Adib.: Bi bokal berdinen artean H jartzen da euskaraz, haatik hitzean izan ezik: behe, zahar, mehe...

- Hitz zerrenda bat aipatu nahi denean.

Adib.: Gehien gustatzen zaizkidan kirolak hauek dira: pilota, saskibaloia, atletismoa eta txirrindularitza.

- Proposizio orokorra jarri ondoren, beste esaldi baten bidez frogatzen denean.

Adib.: Egunero gauza bera: etxera joan eta ariketak egiten hasi.

Eten puntuak

Eten puntuak hiru dira (ez gehiago, ez gutxiago).

Esan nahi duguna bukatu gabe edota airean utzi nahi dugunean erabiltzen ditugu eten puntuak.

Irakurtzean entonazio berezia ematen zaio esaldiari puntu horiek agertzen direnean, zerbait falta dela antzematen bait zaio.

Adib.: Merkatura joan eta azenarioak, azak, porruak... erosi zituen.

Euskaraz ez ditugu eten puntuak beste hizkuntzetan adina erabiltzen, beraien ordez eta partikula jartzen bait dugu.

Adib.: azenarioak, azak, porruak eta erosi zituen.

Adibide horretan eta horrek eten puntuen funtzio bera betetzen du.

Gidoia eta marratxoa

- Hitz bat lerro batean osorik sartzen ez denean, gidoia edo marratxoa erabiltzen dugu hitza ebakitzeko.

Hitzak silabaka ebaki behar dira, noski eta bokal bakar bat ez daiteke utzi ez marraren aurrean, ez ondoren.

Silabak bereizterakoan diptongoak eta hiatoak kontutan hartu behar dira.

Gogora ezazu euskaraz bost diptongo daudela, ai, ei, oi, au eta eu.

Eta horrela, ai-ta, nau-te...

Askotan a hotsa eta i hotsa elkarren jarraian gertatu arren ez dute diptongorik osatzen, orduan, hiato dela adierazteko, bokal horien artean h bat jarri behar da.

Honela: ohitura, nahiz...

-Pertsona eta toki izen arrotz, ezezagun edo gutxi ezagunetan, atzizki bat eransten zaienean.

Adib.: Scott-ek, Mijas-era...

Baina: Oriora, Xabierrek...